Zaburzenia pożądania

Brak lub ograniczenie pożądania wiąże się z zahamowaniem niektórych lub wszystkich wymienionych aspektów przeżywania. Okresy ograniczenia siły pożądania zdarzają się wśród kobiet całkowicie zdrowych, w rozmaitych sytuacjach, np. takich jak opieka nad niemowlęciem, choroba lub żałoba, czas bezpośrednio po rozstaniu z partnerem itp. O zaburzeniu mówi się zwykle wtedy, kiedy zmniejszenie lub brak pożądania wykracza poza przyjęte normy związane z cyklem życiowym czy długością trwania związku (np. fantazjowanie o partnerze jest nasilone głównie w pierwszych miesiącach, czy latach relacji seksualnej) oraz stanowi istotny problem dla kobiety. Zmniejszone pożądanie oddziałuje zazwyczaj negatywnie na częstość podejmowania aktywności seksualnej oraz płynącą z niej satysfakcję. 

Przyczyny zaburzeń pożądania wiążą się z jego biologicznym i psychicznym wymiarem. Wśród czynników biologicznych znaczenie mają zakłócenia wzajemnie powiązanych układów: hormonalnego (estrogeny i androgeny, oksytocyna i hamująca reakcje seksualne prolaktyna) oraz nerwowego (układ limbiczny mózgu, główny neuroprzekaźnik – dopamina). Mogą się one pojawić w przebiegu różnych chorób – psychicznych (np. depresja) i somatycznych (np. choroby wątroby) oraz w wyniku przyjmowania substancji toksycznych (np. alkohol) i leków (np. przeciwpadaczkowych lub przeciwdepresyjnych). 

Na wymiar psychiczny składają się elementy poznawcze (np. fantazjowanie, zainteresowanie seksem, dążenie do utrzymania związku z partnerem) i motywacyjne (dążenie do intymności, przyjemności, podniecenia i zaspokojenia pożądania). Zakłócenie w tych obszarach może wynikać z trudności w relacji partnerskiej, zaburzeń lękowych i osobowości, cechujących się przeżywaniem sprzecznych tendencji do realizacji i blokowania potrzeb seksualnych w związku np. z lękiem przed odrzuceniem lub przekonaniami zawierającymi zakaz czerpania przyjemności z seksu i swobodnego wyboru partnera.