Depresja poporodowa

Obniżony nastrój pojawia się już w pierwszym dniu po porodzie. Powinien on ustąpić do 72 godzin po porodzie. W razie nie ustąpienia objawów depresji, przygnębienie nabiera patologiczny charakter. W skrajnych przypadkach pojawia się wówczas brakiem zainteresowania dzieckiem, myślami samobójczymi, halucynacjami.

Etiologia depresji poporodowej wiąże się z kilkoma czynnikami:

Czynniki psychiczno-społeczne – nastrój kobiety od momentu otrzymania informacji o istniejącej ciąży aż do porodu. Istotny wpływ ma rola partnera. Brak zainteresowania, opieki może powodować zaburzenia.

Czynniki biologiczne- wpływ czynników biologicznych nie został potwierdzony naukowo. Istnieją dwie teorie. Jedna głosi, iż podwyższony poziom progesterony we krwi położnicy wpływa na wystąpienie depresji. Naukowcy zwrócili również uwagę na zwiększony poziom estrogenu, który ma zależności z nastrojem.  Jednak i ta teoria nie została potwierdzona badaniami.

Czynniki położnicze i ginekologiczne- wg niektórych badaczy problemu, istnieje przekonanie, że jakikolwiek wpływ na fizjologiczny przebieg porodu (episiotomia, zabieg kleszczowy, środki farmakologiczne) niekorzystnie wpływają na psychikę. Powodują tym samym depresję. Paykel twierdził natomiast, że po zastosowaniu tych metod ryzyko wystąpienia depresji maleje.

Czynniki demograficzne- matki samotnie wychowujące dziecko, młodociani rodzice, często niepracujący. Wpływ ma także ciąża nieplanowana, która zazwyczaj dotyczy młodociane dziewczyny.

Dane statystyczne ujawniają istnienia u 50% kobiet lekkich objawów psychicznych. W 17% wymagają one pomocy psychiatry. W 50% stwierdza się apatię poporodową, czyli łagodne zburzenia nastroju, które pojawiają się w pierwszych dniach po porodzie. U 10%-15% dochodzi do depresji poporodowej a u 0,02% rozwija się psychoza poporodowa.