Depresja na emigracji

Według danych statystycznych GUS, w 2013 roku poza granicami naszego kraju przebywało czasowo 2196 tys. Polaków (o 66 tys. więcej niż w 2012 r.). Osoby opuszczające ojczyznę, wyjeżdżają pełni nadziei na polepszenie swojej sytuacji (głównie ekonomicznej i zawodowej), ale też strachu przed nieznanym. Pierwsze miesiące pobytu za granicą są zmierzeniem się z wieloma trudnymi emocjami. Następuje zderzenie wyobrażeń z rzeczywistością. Okazuje się, że znalezienie pracy nie jest łatwe lub otrzymane zatrudnienie jest znacznie poniżej oczekiwań. Jest to więc konfrontacja z dużą dawką stresuoraz frustracji.

Tęsknota za rodziną i poczucie obcości

Jednocześnie pojawia się tęsknota za rodziną. Większe trudności adaptacyjne przejawiają osoby w średnim wieku, dla których wyjazd może oznaczać rozłąkę z żoną/mężem oraz dziećmi. Tęskni się również za tym, co „znane”: za domem, przyjaciółmi, pogodą, jedzeniem, językiem. Szczegóły życia codziennego stają się elementami otaczającej obcości. Na trudności szczególnie narażone są osoby, które nie opanowały języka w stopniu komunikatywnym. Dla tych osób najprostsze czynności mogą stać się schodami nie do pokonania. Zdarzają się również akty dyskryminacji bezpośredniej (np. nieprzyjemności w pracy, urzędzie) lub pośredniej (np. niedostępność stanowisk wyższego szczebla).

Należy jednak podkreślić, iż wystąpienie zaburzeń nastroju nie jest zależne od sytuacji materialnej lub zawodowej. Mogą one dotyczyć zarówno osób, które napotykają na problemy z organizacją życia, jak i osób, które nie miały problemów ze znalezieniem pracy i ustatkowaniem się. Pomimo powodzenia w sferze finansowej i zawodowej, towarzyszy im poczucie pustki, którego nie są w stanie wypełnić.